Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τις ορδές του Κεμάλ

Πρόκειται για μία από τις πιο μαύρες στιγμές της Ιστορίας όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Με την Γενοκτονία των Ποντίων αφανίστηκε από τις πατρογονικές του εστίες ένα ζωηρό κομμάτι του ελληνισμού που πάλευε για την επιβίωσή του για περίπου 3000 χρόνια.

Ο όρος γενοκτονία δημιουργήθηκε το 1945 από τον Αμερικανό καθηγητή Λέμκιν λίγο πριν την Δίκη της Νυρεμβέργης για να περιγράψει τις πρακτικές που χρησιμοποίησαν οι Ναζί για να εξοντώσουν τους Εβραίους. Έτσι, χρησιμοποιείται από τότε για να αποδώσει την προσπάθεια εξόντωσης και αφανισμού, με συστηματικό τρόπο μίας φυλής-πληθυσμιακής ομάδας από μία συγκεκριμένη περιοχή.

Ήταν λοιπόν 19 Μαΐου του 1919 όταν ο Μουσταφά Κεμάλ, μετέπειτα Ατατούρκ (πατέρας των Τούρκων) αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα προκειμένου να ξεκινήσει την δεύτερη ιστορικά, φάση της εξόντωσης των Ελλήνων της βόρειας Μικράς Ασίας προσπαθώντας επίσης να συντονίσει την αντίσταση των Τούρκων κατά της ελληνικής στρατιάς που είχε καταλάβει πριν από μερικές εβδομάδες την Σμύρνη.

Οι Έλληνες του Πόντου αποτελούσαν πάντοτε ένα ζωτικό κομμάτι της περιοχής και παρόλο που ήταν μακρυά από τον εθνικό κορμό της ελληνικής χερσονήσου και των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας, διέγραψαν την δική τους πορεία η οποία όμως ήταν παράλληλη με αυτήν των υπολοίπων Ελλήνων.

Φτάνοντας στην νεώτερη Ιστορία, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και την πτώση της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας, οι Πόντιοι έγιναν ένα κομμάτι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Περικυκλωμένοι από Μουσουλμάνους και πολλές άλλες εθνότητες, οι Πόντιοι κατάφεραν να διατηρήσουν την εθνική τους συνείδηση με συνέπεια πάντα να αποτελούν για του Οθωμανούς Τούρκους έναν «πονοκέφαλο» για την συγκεκριμένη περιοχή.
 
Μπορεί πληθυσμιακά να μην ξεπέρασαν τις άλλες εθνότητες αποτελώντας περίπου το 40% της περιοχής, όμως οι δραστηριότητές τους, τους έκαναν κυρίαρχους στην κοινωνική και την οικονομική ζωή του τόπου αυτού. Συγκεντρωμένοι ως επί το πλείστον στα αστικά κέντρα, οι Πόντιοι το 1986 αριθμούσαν περίπου 265.000 ψυχές, μέσα σε μόλις 15 χρόνια είχαν φτάσει τις 330.000, ενώ στις αρχές του 20 αιώνα είχαν ξεπεράσει τις 700.000!

Οι Πόντιοι όμως δεν αναπτύχθηκαν μόνο πληθυσμιακά αλλά και πνευματικά. Ενώ το 1860 υπήρχαν μόλις 100 σχολεία σε όλον τον Πόντο το 1919 υπολογίζονταν να ξεπερνούν τα 1400, ενώ ανάμεσά τους ήταν και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Πώς γίνεται μαζί με αυτά να λείπουν τα τυπογραφεία, οι λέσχες, τα θέατρα, οι εφημερίδες και κάθε τί που επιβεβαιώνει το υψηλό πνευματικό επίπεδο μίας κοινωνίας. Δεν έλειπαν. Η Σαμψούντα, Τραπεζούντα και οι άλλες ιστορικές πόλεις δεν είχαν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από την κοινωνική και πολιτιστική ζωή πολλών ελεύθερων ευρωπαϊκών πόλεων.

Ωστόσο από το 1908 και με την χρονιά πολύ σημαντική για όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς ένα φιλόδοξο κίνημα που προωθούσε την ισονομία μεταξύ των λαών αναδύθηκε. Ήταν αυτό των Νεότουρκων. Όλες οι μειονότητες έτρεφαν ελπίδες για ίση μεταχείριση επί τέλους στην κοινωνία, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ. Οι Νεότουρκοι αποδείχθηκαν εθνικιστές και αντί της ισονομίας, στην ατζέντα τους είχαν την «κάθαρση» της Τουρκίας από όλους τους «ξένους».

Στο στόχαστρό τους έβαλαν κυρίως τους χριστιανικούς πληθυσμούς προκειμένου μεγάλες εκτάσεις της Ανατολίας να εκτουρκιστούν. Με την Ελλάδα να είναι απασχολημένη με το Κρητικό Ζήτημα και να μην είναι ικανή να συγκρουστεί ευθέως με την Τουρκία και σε άλλα μέτωπα, οι Πόντιοι και πολλοί άλλοι Έλληνες εκτοπίστηκαν και έζησαν σε μεγάλες κακουχίες υπό το πρόσχημα της «ασφάλειας του κράτους».

Τα «Αμελέ Ταμπουρού» σχέδιο εκπονημένο από Γερμανούς αξιωματικούς σκόπευαν να εξοντώσουν όλους τους άνδρες που δεν κατατάσσονταν στον τουρκικό στρατό. Τα τάγματα αυτἀ εργασίας έβαζαν τους άνδρες να εργαστούν σε λατομεία, ορυχεία και κατασκευές δρόμων κάτω από κυριολεκτικά εξοντωτικές συνθήκες. Αποτέλεσμα; Ελέχιστοι ήταν αυτοί που κατάφερναν να επιζήσουν. Οι περισσότεροι υπέκυπταν στην πείνα τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Αυτή ήταν η ισονομία που διακήρυτταν οι Νεότουρκοι.

Κάτι τέτοιο όμως οι Πόντιοι δεν μπορούσαν να το αφήσουν έτσι. Με τον καιρό, χιλιάδες ήταν οι άνδρες που αποφάσισαν να καταφύγουν αντάρτες στα ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά της περιοχής προκειμένου με ελάχιστα μέσα να αντιταχθούν στους Τούρκους. Το ίδιο έκαναν και οι Αρμένιοι, όμως μέχρι το 1916 οι Τούρκοι είχαν αντιμετωπίσει τον κίνδυνο αυτό. Πώς; Mε την Γενοκτονία των Αρμενίων. Πλέον το πεδίο για τον Μουσταφά Κεμάλ ήταν ελεύθερο. Ωστόσο οι Πόντιοι δεν ήταν εύκολος αντίπαλος με συνέπεια οι αντάρτες να καταφέρουν αποφασιστικά χτυπήματα στον οργανωμένο εθνικιστικό στρατό, ενώ από το 1919 έτρεφαν πολλές ελπίδες με την δημιουργία του Ποντοαρμενικού κράτους αλλά και την παρουσία του ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία.

Οι αντάρτες οργανώνονταν κυρίως σε μικρές ομάδες 15 έως 30 ατόμων για να είναι ευκολότερη η μετακίνησή τους αλλά και η συντήρησ των ανδρών. Όπως διαβάζουμε στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου-National Geographic, υπολογίζεται πως περίπου το 1921 οι Πόντιοι αντάρτες στο σύνολότου ανέρχονταν σε πάνω από 12.000 άνδρες. Ένας μεγάλος για την εποχή αριθμός ατάκτων σκληροτράχηλων πατριωτών μαχητών στα νώτα της στρατιάς του Κεμάλ που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ από τα ελλαδικά επιτελεία.

Το βραχύβιο όμως Ποντοαρμενικό κράτος και η ελάχιστη βοήθεια από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είχαν να ασχολούνται κυρίως με την πολιτική παρά με την κρίσιμη κατάσταση στο μέτωπο, επέτρεψε στον Κεμάλ να προχωρήσει στην «τελική λύση».

Ενώ μέχρι πρότινος οι Έλληνες της περιοχής είχαν την αρωγή των Ρώσων, όλα άλλαξαν μόλις ήρθαν στην εξουσία οι Μπολσεβίκοι οι οποίοι βοήθησαν απροκάλυπτα τους Τούρκους με κάθε μέσο. Στον ίδιο δρόμο και οι Γερμανοί οι οποίοι προμήθευαν με πολεμικό υλικό και πάσης φύσεως εφόδια τις ορδές του Κεμάλ.
 
Καθ'όλη την διάρκεια της παραμονής του ελληνικού στρατού στην ενδοχώρα της Ανατολίας, ο Κεμάλ απασχολούσε τους Έλληνες με αντάρτικες επιθέσεις, ενώ ταυτόχρονα είχε την δυνατότητα να σφαγιάζει ολόκληρα χωριά στον Πόντο. Χαρακτηριστικό είναι πως μέχρι την Μικρασιατική Καταστροφή, περίπου 200.000 Πόντιοι είχαν χάσει την ζωή του, ενώ σύμφωνα με άλλους ιστορικούς ο αριθμός μπορεί να ξεπερνά και τις 350.000!

Οι Πόντιοι έψαξαν για νέες πατρίδες, έτσι κατέφυγαν στην νότια Ρωσία αλλά και στην μητέρα Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ξεκινώντας μία νέα ζωή ενώ έδωσαν μία σημαντική πληθυσμιακή ανάσα στην γη της Μακεδονίας.

Η μητέρα Ελλάδα με μία σημαντική καθυστέρηση αναγνώρισε τελικά την μαύρη αυτή στιγμή της Ιστορίας στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 με την Βουλή των Ελλήνων να ψηφίζει ομόφωνα για την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

Δεν ξεχνάμε ωστόσο πως οι αντάρτες δεν παραδόθηκαν ούτε ακολούθησαν την πορεία του διαλυμένου ελληνικού στρατού. Πολλοί από αυτούς αρνήθηκαν να εγκατασταθούν στο ελληνικό κράτος και παρέμειναν στα βουνά του Πόντου μέχρι το 1924 σχεδόν παρενοχλώντας τις τουρκικές αρχές δημιουργώντας σοβαρά διπλωματικά επεισόδια μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

Τελικά το μικρασιατικό όνειρο πέθανε μαζί με την ελληνιή παρουσία στην Ανατολία. Ο ελληνισμός αυτός όμως δεν πέθανε ποτέ, ήρθε στην Ελλάδα αναζωογόνησε τον κοινωνικό ιστό, μεγαλούργησε και βοήθησε την μητέρα πατρίδα σε κάθε δύσκολη στιγμή που αντιμετώπισε από τότε.

Πηγή:http://www.iefimerida.gr

Μπουμπουλίνα - Ταινία

11 Μαΐου 1771 - Γεννιέται η Κυρά της Επανάστασης Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Η Μπουμπουλίνα, που ήταν Υδραία την καταγωγή, γεννήθηκε μέσα στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου του 1771, όταν η μητέρα της, Σκεύω, επισκέφθηκε τον τότε φυλακισμένο από τους Τούρκους και ετοιμοθάνατο άντρα της, Σταυριανό Πινότση. Η σύλληψη και φυλάκιση του Πινότση ήταν αποτέλεσμα της ενεργούς συμμετοχής του στην επανάσταση της Πελοποννήσου το 1769-70, γνωστή στην ιστορία μας ως Ορλωφικά. Ήταν τότε που οι Σπέτσες καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά από την εκδικητική μανία των Τούρκων λόγω της συμμετοχής του νησιού στην επανάσταση. Μετά τον θάνατο του Πινότση στην Κωνσταντινούπολη, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα η Σκεύω έρχεται σε δεύτερο γάμο με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ (το Ορλώφ παρατσούκλι της εποχής λόγω της συμμετοχής του στα Ορλωφικά) και έτσι η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε πλέον στις Σπέτσες.

Από μικρή λατρεύει τη θάλασσα και τα καράβια και συναρπάζεται από τις ιστορίες των ναυτικών αλλά και από τους Θούριους του Ρήγα για την πατρίδα και τη λευτεριά. Είναι η αναμφισβήτητη αρχηγός ανάμεσα στα οκτώ ετεροθαλή αδέλφια της, δείχνοντας έτσι από νεαρή ηλικία τον ισχυρό μέχρι πείσματος χαρακτήρα της, το θάρρος και την αποφασιστικότητά της. Μελαχροινή με αρχοντική κορμοστασιά, ατίθαση και επιβλητική, κάνει δύο γάμους, τον πρώτο στα 17 της χρόνια με τον Δημήτριο Γιάννουζα και τον δεύτερο στα 30της με τον Δημήτριο Μπούμπουλη. Και οι δύο όμως σύζυγοί της, Σπετσιώτες καπεταναίοι, σκοτώνονται σε ναυμαχίες με Μπαρμπερινούς πειρατές, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της περιόδου.

Ο Μπούμπουλης, πραγματική μάστιγα των πειρατών, σκοτώθηκε σε ένα από τα ηρωικότερα θαλάσσια κατορθώματα της εποχής. Κατατρόπωσε συγχρόνως σε ναυμαχία δύο Αλγερίνικα πειρατικά πλοία και όπως αναφέρει ο ιστορικός Ανάργυρος Χατζηαναργύρου:  “….Έπεσε δε κατά την εσχάτην στιγμήν των νικητηρίων, ότε ανυψώσαντος αυτού άνωθεν του καταφράγματος την κεφαλήν, όπως εποπτεύση το έσχατον τον καταβεβλημένον εχθρόν, βολή πυροβόλου τον κατέλαβεν εν τω μέσω του μετώπου και τον άφηκεν άπνουν. Τον ήρωα πέσοντα, διαδέχεται αμέσως εις την διοίκησην του πλοίου μάχιμος συγγενής, όστις του κυβερνήτου τον θάνατον αποκρύψας επανέλαβεν εντονώτερον το πυρ, και εν ακαρεί καταθραύσας πάντα τα έμβολα των καταδρομέων, διέσπειρε τον θάνατον περί αυτούς.”

Το έτος 1811 βρίσκει την Μπουμπουλίνα δύο φορές χήρα, μητέρα επτά παιδιών και κληρονόμο μιας πολύ μεγάλης περιουσίας σε πλοία, μετρητά και ακίνητα. Τα μετρητά και μόνο που της άφησε ο Μπούμπουλης ήταν πάνω από 300.000 τάλαρα – χρυσά Ισπανικά νομίσματα της εποχής. Την περιουσία αυτή όχι μόνο διατηρεί αλλά και αυξάνει με τη σωστή διαχείριση και το εμπόριο. Γίνεται μέτοχος σε διάφορα Σπετσιώτικα πλοία και αργότερα ναυπηγεί και τρία δικά της.Μεταξύ αυτών ο περίφημος και ονομαστός “Αγαμέμνων”, το πρώτο ελληνικό πολεμικό πλοίο του 1821, του οποίου η ναυπήγηση εκόστισε 75.000 τάλαρα.

Ο δεύτερος σύζυγός της, ο Μπούμπουλης, έλαβε μέρος στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και πήρε μέρος με δικά του πλοία στη ναυμαχία κατά των Τούρκων στην Ίμβρο και την Τένεδο το 1807. Για τις υπηρεσίες του αυτές είχε μάλιστα παρασημοφορηθεί από τους Ρώσους οι οποίοι του απένειμαν τον τίτλο του πλοιάρχου του Ρωσικού Αυτοκρατορικού στόλου αλλά και τον τίτλο του επίτιμου Ρώσου πολίτη. Με αφορμή τις πράξεις αυτές του Μπούμπουλη, η Τουρκία προσπαθεί το 1816 να δημεύσει την περιουσία της Μπουμπουλίνας, η οποία για να την σώσει,  μεταβαίνει με το πλοίο της, “Κοριέζος”, στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί συμβαίνουν τα ακόλουθα γεγονότα.

Πρώτα συναντά τον Ρώσο πρέσβη, κόμη Στρογγανώφ, από τον οποίο ζητά προστασία λόγω των υπηρεσιών του άντρα της προς τη Ρωσία επιδεικνύοντας μάλιστα προς αυτόν, επιστολή του Ρώσου ναυάρχου Σενιάρ, ο οποίος πιστοποιούσε τις υπηρεσίες του Μπούμπουλη. Επιπλέον τα πλοία της έφεραν τότε την Ρωσική σημαία, βάση της συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζί, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το 1774. Ο Στρογγανώφ, γνωστός φιλέλληνας της εποχής, στην προσπάθεια του να τη βοηθήσει και για να αποφύγει την επικείμενη σύλληψή της από τους Τούρκους, τη φυγαδεύει στην Κριμαία, σε ένα αγρόκτημα που της παραχωρεί ο Τσάρος Αλέξανδρος Α’ και όπου η Μπουμπουλίνα ζει περίπου 3 μήνες.

Πριν φύγει για την Κριμαία, καταφέρνει και συναντά στην Κωνσταντινούπολη και τη Βαλιδέ Σουλτάνα, τη μητέρα δηλαδή του Τούρκου Σουλτάνου. Η Σουλτάνα πρέπει να εντυπωσιάστηκε πολύ από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα τηςΜπουμπουλίνας, ώστε λίγο αργότερα πείθει το γιό της, Μαχμούτ Β’, να υπογράψει ειδικό φιρμάνι με το οποίο εξασφαλίζεται η περιουσία της Μπουμπουλίναςκαι παύει πλέον ο φόβος συλλήψεώς της από τους Τούρκους. 

Μόλις η Μπουμπουλίνα μαθαίνει αυτό το νέο, φεύγει από την Κριμαία και επιστρέφει αμέσως στις Σπέτσες.

Κατά την παραμονή της στην Κωνσταντινούπολη αλλά ίσως και σε επόμενο ταξίδι της εκεί το 1818, έρχεται σε επαφή με τους  Φιλικούς και μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Η Μπουμπουλίνα είναι η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, στο χαμηλότερο βαθμό μύησης, καθότι οι γυναίκες δεν εγίνονταν δεκτές από τους Φιλικούς.

Έτσι λοιπόν, επιστρέφοντας στις Σπέτσες αρχίζει τις προετοιμασίες της για την επανάσταση που πρόκειται να ξεσπάσει. Αγοράζει όπλα και πολεμοφόδια από τα λιμάνια του εξωτερικού, τα φέρνει κρυφά με τα καράβια της και τα αποθηκεύει σε διάφορες κρύπτες  στο σπίτι της και στο νησί. Το 1820 τελειώνει στις Σπέτσες η ναυπήγηση του Αγαμέμνονα, της ναυαρχίδας της, ένα καράβι εξ’αρχής φτιαγμένο για πόλεμο, μία κορβέτα μήκους 48 πήχεων και οπλισμένη με 18, μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια. Η ναυπήγηση του “Αγαμέμνονα” είχε σαν αποτέλεσμα να καταγγελθεί η Μπουμπουλίνα στην Πύλη, ότι ναυπήγησε κρυφά πολεμικό πλοίο. Η πολυμήχανη όμως Μπουμπουλίνα όχι μόνο κατόρθωσε να τελειώσει την κατασκευή του Αγαμέμνονα, δωροδοκώντας με μεγάλο χρηματικό ποσό τον απεσταλμένο στις Σπέτσες Τούρκο  επιθεωρητή, αλλά συγχρόνως κατάφερε να εξοριστούν από το νησί και οι άνθρωποι που την είχαν καταγγείλει

Δυστυχώς η ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας είχε και αυτή τραγικό τέλος όπως και η ίδια η καπετάνισσα. Το πλοίο, μετά το θάνατο της Μπουμπουλίνας, δόθηκε από τους απογόνους της, στο Ελληνικό κράτος. Μετονομάστηκε σε Σπέτσες και έγινε η ναυαρχίδα του νεοσυσταθέντος τότε από τον Καποδίστρια, κρατικού στόλου. Κάηκε το 1831 στο ναύσταθμο του Πόρου από τον Μιαούλη, όταν αυτός έβαλε μπουρλότο και έκαψε σχεδόν όλο το κρατικό στόλο σε μια προσπάθειά του να μην πέσουν τα πλοία στα χέρια των αντιπάλων του, που στην προκείμενη περίπτωση ήταν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Καποδίστρια. Τα αίτια της πράξης του Μιαούλη, που τόσα πρόσφερε στον Αγώνα, τα αναζητούμε στην τρίτη κατά σειρά εμφύλια διαμάχη (τότε ήταν μεταξύ του φιλοαγγλικού και του φιλορωσικού κόμματος) που συγκλόνιζε για άλλη μια φορά το Ελληνικό κράτος από την έναρξη της επανάστασης. Οι εμφύλιοι αυτοί σπαραγμοί, μία κατάρα θα λέγαμε της φυλής μας, είχαν κατά τα λεγόμενα του στρατηγού Μακρυγιάννη, περισσότερους νεκρούς μέχρι την εποχή της βασιλείας του Όθωνα, από αυτούς που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των Τούρκων.

Το 1819 η Μπουμπουλίνα επισκέπτεται και πάλι την Κωνσταντινούπολη, πιθανότατα για το θέμα της ναυπήγησης του Αγαμέμνονα. Εκεί έρχεται σε συνεννόηση με τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ για την εποχή της έναρξης της Επανάστασης.  Αργότερα συγκροτεί δικό της εκστρατευτικό σώμα από Σπετσιώτες, τα παλικάρια της, όπως τους φώναζε, τους οποίους συντηρεί η ίδια επί σειρά ετών, όπως και τα πληρώματά της. Όταν οι Έλληνες πολιορκούν το Ναύπλιο και κατόπιν την Τρίπολη, τους εφοδιάζει με τρόφιμα και πολεμοφόδια και έτσι ξοδεύει στα δύο μόλις πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όλη την περιουσία της.

Στις 13 Μαρτίου του 1821, η Μπουμπουλίνα υψώνει τη δική της σημαία – τον αετό με την άγκυρα και τον Φοίνικα – στο κατάρτι του Αγαμέμνονα και την χαιρετίζει με κανονιοβολισμούς μπροστά στο λιμάνι των Σπετσών. Ο αετός με τα φτερά προς τα κάτω συμβολίζει το σκλαβωμένο Έθνος, που θα αναγεννηθεί όπως ο Φοίνικας, με τη βοήθεια του Nαυτικού που  συμβολίζει η άγκυρα. Η Μπουμπουλίνα, το λάβαρό της, το είχε εμπνευσθεί από το λάβαρο των βυζαντινών αυτοκρατόρων Κομνηνών, που ήταν παρόμοιο. Στις 3 Απριλίου, ανήμερα των Βαΐων, επαναστατούν οι Σπέτσες, πρώτες από τα υπόλοιπα νησιά.

Η Μπουμπουλίνα επικεφαλής μοίρας πλοίων πλέει προς το Ναύπλιο και αρχίζει το ναυτικό αποκλεισμό του. Η αποβίβασή της στους Μύλους του Άργους μαζί με τους φλογερούς λόγους της και τον ενθουσιασμό της, ξεσήκωσαν τους Αργείους, κάνοντας τους να επιμείνουν στην πολιορκία του Ναυπλίου, ενός κάστρου απόρθητου, αποτελούμενου από τρία φρούρια - το Μπούρτζι, την Ακροναυπλία και το περίφημο Παλαμίδι – οπλισμένα συνολικά με τριακόσια κανόνια.

Οι επιθέσεις της εναντίον του Ναυπλίου, ήταν μία  σελίδα απαράμιλλου ηρωισμού. Αυτό φαίνεται και από την αφήγηση του ιστορικού αλλά και αυτόπτη μάρτυρα Ανάργυρου Χατζή-Αναργύρου, ο οποίος γράφει για αυτήν τα εξής: “…Μάλιστα δε το σπάνιο γεγονός εις τα χρονικά των εθνών, μία γυνή να επιστρατεύση, γυνή πλουσία, αποφασίσασα και πλοία και χρήματα και υιούς ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της πατρίδος να προσφέρη. Αυτή δε η γυνή είναι η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, την οποίαν τα έθνη ανευφήμησαν και εχαιρέτισαν ως ηρωίδα. Ήτο δε πράγματι λεοντόθυμος. Το 1821, Δεκεμβρίου 4, εις την πολιορκίαν του Ναυπλίου, το ενθυμούμεθα, επιβαίνουσα σε ίδιον πλοίο της, μόνη διέταξε την έφοδο εις τας λέμβους κατά του φρουρίου.

Αύται δε επιτίθενται, αλλ’ αι σφαίραι και οι μύδροι από των επιθαλασσίων προμαχώνων τας κανονοστοιχίας χαλαζηδόν επιπίπτοντες, υποχρεούν τους ανδρείους της να υποχωρήσωσι προς ολίγον. Εξανίσταται τότε η Αμαζών, επισκοπούσα από των εδωλίων της νήος, και τους βοά …Είσθε λοιπόν γυναίκες και όχι άντρες; Εμπρός! Οι αξιωματικοί την υπακούουν, μάχονται, θνήσκουν, επανελθόντες εις την τάξιν, αλλ’ εις μάτην, το φρούριο διά θαλάσσης ήτο απόρθητον. Διό μετέβη εις την ξηράν και εκεί εστρατήγει μέχρι της παραδόσεως του Ναυπλίου, τη 30 Νοεμβρίου 1822, συμμετέχουσα των έργων της πολιορκίας, οδηγούσα τα παλικάρια της, χορηγούσα τους θησαυρούς της.”

Ο ιστορικός Ορλάνδος αναφέρει για την προσφορά της προς την πατρίδα: “…Ούτε πανταχού, ούτε και καθ’ όλας τας εποχάς αναφαίνονται εν ταις επαναστάτεσι γυναίκες τοιαύται, έκτακτον έχουσαι τον χαρακτήρα και άξιαι να κινήσωσι τον θαυμασμό του κόσμου.” Ένας άλλος δε ιστορικός, ο Ι. Φιλήμων, περιγράφοντας την τόλμη και γενναιότητα της Μπουμπουλίνας γράφει την ανεπανάληπτη φράση ότι “…ενώπιον αυτής ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρη.”

Εκτός της πολιορκίας του Ναυπλίου, η Μπουμπουλίνα παίρνει μέρος στο ναυτικό αποκλεισμό της Μονεμβασιάς και την παράδοση του κάστρου της. Τα πλοία της, πολιορκούν το Νεόκαστρο στην Πύλο και ανεφοδιάζουν το Γαλαξείδι, με κυβερνήτες τα παιδιά της και τα αδέλφια της. Τα παλικάρια της πολεμούν στο Άργος, στην Τρίπολη, στα Δερβενάκια. Στην μάχη του Άργους παρά τον Χάραδρο ποταμό (Ξεριά), σώμα ολίγων Σπετσιωτών πολεμιστών με αρχηγό τον γιό  της Μπουμπουλίνας, Γιάννο Γιάννουζα, αντιστάθηκε στις δύο και πλέον χιλιάδες Τουρκοαλβανών με επικεφαλήν τον διαβόητο για τη βαρβαρότητα του, Βελή-μπέη, απεσταλμένο τότε του Χουρσίτ πασά της Τρίπολης, με εντολή την εκκαθάριση της Πελοποννήσου από τους επαναστατημένους Έλληνες. Η μάχη ήταν άνιση. Εκεί έπεσε ως πραγματικός ήρωας ο γιός της Μπουμπουλίνας. Ως άλλος Λεωνίδας, όρμησε πεζός πάνω στον έφιππο Βελή-μπέη τον έριξε κάτω από το άλογό του και τον τραυμάτισε με την σπάθα του θανάσιμα. Εχθρικό όμως βόλι εκείνη τη στιγμή, τον κτύπησε και τον άφησε νεκρό. Η θυσία αυτή των Σπετσιωτών έδωσε το χρόνο στον άοπλο πληθυσμό του Άργους να τρέξει προς τους γύρω λόφους και να σωθεί.

Λίγες μέρες πριν από την πτώση της Τρίπολης η Μπουμπουλίνα καταφτάνει έφιππη μαζί με τους Σπετσιώτες της, στο ελληνικό στρατόπεδο έξω από την πόλη. Όλοι την υποδέχονται με ενθουσιασμό. Εκεί συναντά τον Κολοκοτρώνη.  Αισθήματα αλληλοσεβασμού και φιλίας αναπτύσσονται μεταξύ τους και σε τέτοιο ισχυρό βαθμό, ώστε αργότερα συγγενεύουν παντρεύοντας τα δύο παιδιά τους, Πάνο Κολοκοτρώνη και Ελένη Μπούμπουλη. Παίρνει μέρος ως ισάξια με τους άλλους οπλαρχηγούς στα πολεμικά συμβούλια και τις αποφάσεις. Της απονέμεται ο τίτλος της Καπετάνισσας και της Μεγάλης Κυράς. Μετά το θάνατό της, οι Ρώσοι της απονέμουν και τον τίτλο της Ναυάρχου, έναν τίτλο με παγκόσμια μέχρι σήμερα μοναδικότητα για γυναικεία μορφή.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1821 γίνεται μετά από πολιορκία η Άλωση της Τριπολιτσάς. Την πτώση της πόλης ακολουθεί μεγάλη σφαγή που κράτησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες, η οποία για πολλούς ξένους ιστορικούς ήταν αδικαιολόγητη και που είχε αργότερα σαν αντίποινα τη σφαγή του πληθυσμού της Χίου από τους Τούρκους. Σφαγή που τα αίτιά της, πρέπει να αναζητήσουμε στην επί σχεδόν 400 χρόνια τυραννία, θηριωδία και βαρβαρότητα του κατακτητή. Τριάντα χιλιάδες κατά τους ιστορικούς οι νεκροί, γεμίζουν τους δρόμους και τα στενά. Το αίμα ρέει ποτάμι. Εν μέσω της φοβερής σφαγής και αντάρας, ηΜπουμπουλίνα καταφέρνει και σώζει μόνη της το χαρέμι του Χουρσίτ. Αυτό έγινε μετά από παράκληση της συζύγου του Χουρσίτ, προς την Μπουμπουλίνα,λίγο πριν την πτώση της πόλης, για τις ζωές των γυναικών και παιδιών του χαρεμιού. Λέγεται μάλιστα ότι με την πράξη της αυτή, η Μπουμπουλίνα κράτησε την υπόσχεση που έδωσε το 1816 στη Βαλιδέ Σουλτάνα στην  Κωνσταντινούπολη, όταν εκείνη κατάφερε να σώσει την περιουσία της Λασκαρίνας από τη δήμευση. Η Μπουμπουλίνα της είχε τότε υποσχεθεί ότι εάν ποτέ κάποια Τουρκάλα ζητούσε τη βοήθειά της, θα έκανε και αυτή ότι καλύτερο μπορούσε.

Μετά την πτώση του Ναυπλίου στις 30 Νοεμβρίου του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαθίσταται εκεί για περίπου δύο χρόνια, σε κλήρο γης που της παραχωρείται από το κράτος σαν αντάλλαγμα των υπηρεσιών της προς το έθνος. Προς τα τέλη του 1824 η χώρα σπαράζεται από τα δεινά του δεύτερου και καταστροφικότερου εμφυλίου.

Η κυβέρνηση των Καπεταναίων των νησιών (κυβέρνηση Κουντουριώτη) υπερισχύει του Συνασπισμού των Κοτζαμπάσηδων και των Στρατιωτικών της Πελοποννήσου. Ο Πάνος Κολοκοτρώνης, τότε φρούραρχος του Ναυπλίου δολοφονείται και ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης συλλαμβάνεται και κατόπιν φυλακίζεται με άλλους οπλαρχηγούς στον Προφήτη Ηλία, μοναστήρι της Ύδρας.

Η Μπουμπουλίνα αντιδρά στη σύλληψη του Κολοκοτρώνη και ζητά την αποφυλάκισή του. Κρίνεται επικίνδυνη από το κυβερνόν κόμμα και συλλαμβάνεται δύο φορές από το Υπουργείο Αστυνομίας με εντολή να φυλακιστεί. Έγγραφη διαμαρτυρία της, υπάρχει στα Γενικά Αρχεία του κράτους προς το τότε Βουλευτικό Σώμα. Τελικά η Μπουμπουλίνα σχεδόν εξορίζεται στις Σπέτσες, αφού χάνει και τον κλήρο γης που της είχε παραχωρήσει το κράτος στο Ναύπλιο.

Ο Φεβρουάριος του 1825 βρίσκει τη Μπουμπουλίνα να ζει στο σπίτι της στις Σπέτσες, άνευ σχεδόν περιουσίας, πικραμένη με τις έριδες των πολιτικών και την έκβαση του αγώνα. Στις 12 Φεβρουαρίου αποβιβάζεται σχεδόν ανενόχλητος στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ με 4.400 άντρες, δύναμη που οι Έλληνες ευκολότατα μπορούσαν να κατατροπώσουν εάν δεν σπαράσσονταν τότε μεταξύ τους από τον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο. Η δύναμη αυτή του Ιμπραήμ, ήταν το προγεφύρωμα της κύριας εισβολής που ακολούθησε και είχε σαν αποτέλεσμα την ανακατάληψη από τους Τούρκους του μεγαλύτερου και πάλι μέρους της Πελοποννήσου και τη σφαγή και τυραννία του πληθυσμού της για σχεδόν ακόμη τρία χρόνια. 

Μετά την αποβίβαση του Ιμπραήμ, οι πολιτικοί τρομοκρατημένοι βγάζουν τον Κολοκοτρώνη από την φυλακή και του αναθέτουν την αρχιστρατηγία.

Η φιλοπατρία της Μπουμπουλίνας υπερισχύει όλων των άλλων συναισθημάτων της, της πικρίας της δηλαδή, και ενώ κάνει πάλι προετοιμασίες για να λάβει μέρος στον καινούργιο αγώνα εναντίον του Ιμπραήμ, έρχεται το αναπάντεχο τέλος της. Η ηλιοκαμένη κόρη της θάλασσας πέφτει νεκρή από Σπετσιώτικο βόλι, στις 22 Μαΐου 1825 στο σπίτι του πρώτου άντρα της, του  Γιάννουζα. Αιτία; Μια λογομαχία της με άτομα από την οικογένεια Κούτση, λόγω της απαγωγής της κόρης του Χριστόδουλου Κούτση, Ευγενίας, από τον γιο της Μπουμπουλίνας Γεώργιο Γιάννουζα. Τα σκληρά και αμείλικτα λόγια της Καπετάνισσας είναι αρκετά για να οπλίσουν τελικά το χέρι, του αγνώστου λόγω σκότους, δολοφόνου.

Ήταν λοιπόν τραγικό και άδοξο το τέλος αυτής της γυναίκας που μέσα της ξεχείλιζε, πιο ισχυρή από όλα τα άλλα, η αγάπη για την πατρίδα. Το όνομά της του οποίου η φήμη απλώθηκε σε όλο τον κόσμο και συνδέθηκε τόσο με την  πολιορκία του Ναυπλίου, αντηχεί ακόμα επάνω από τον κρότο των τηλεβόλων. Όρθια επάνω στο καράβι της, άφοβη και ατρόμητη με αστραποβόλο βλέμμα, δείχνει στους ναύτες της τα οχυρώματα του Ναυπλίου, τους παρορμά σε έφοδο και με τη θερμή βαριά φωνή της διατάσει το πυρ κατά των φρουρίων.

Επί γενεές απόγονοι της Μπουμπουλίνας υπηρέτησαν πιστά την πατρίδα μέσα από τις τάξεις του Πολεμικού ναυτικού. Έντεκα κατευθείαν απόγονοί της υπήρξαν ανώτεροι αξιωματικοί. Δύο από αυτούς αποστρατεύθηκαν με το βαθμό του υποναυάρχου και άλλοι δύο με το βαθμό του ναυάρχου. Τρεις από αυτούς ασχολήθηκαν αργότερα με την πολιτική και υπηρέτησαν ως βουλευτές και υπουργοί. Υπήρξε εποχή στις αρχές του 1900, που υπηρετούσαν 7 Μπουμπουλαίοι αξιωματικοί στο Πολεμικό Ναυτικό.

Το αρχοντικό της ηρωίδας παρέμεινε πάντοτε στην οικογένεια Μπούμπουλη και ο τωρινός του ιδιοκτήτης, Φίλιππος  Δεμερτζής-Μπούμπουλης, το μετέτρεψε το 1991 σε μουσείο. Με την κίνηση αυτή εξασφάλισε κάποιο ετήσιο εισόδημα για την αντιμετώπιση της πολυδάπανης αλλά αναγκαίας επισκευής του κτηρίου. Αλλά το πλέον σπουδαιότερο, είναι η διάδοση της ιστορίας της θρυλικής Μπουμπουλίνας σε χιλιάδες Έλληνες και ξένους επισκέπτες.Η πολυτάραχη ζωή της ας μείνει παντοτινό φως στις σκιές της σύγχρονης εποχής.

Πηγή: http://olympia.gr/2010/03/24/%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B1/

10 Μαΐου 1956 - Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου απαγχονίζονται για την Ελλάδα

Φέτος συμπληρώνονται 57 χρόνια, από τις 10 Μαΐου 1956…όπου η ελληνική περηφάνια, το αστείρευτο θάρρος και η παλικαριά που επέδειξαν οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, ανεβαίνοντας πρώτοι στο ικρίωμα της αγχόνης, ανύψωσαν την τελευταία, ίσως, ένδοξης σελίδας της Ελληνικής Ιστορίας μας, αναδεικνύοντας πρότυπα ηρώων για τις παρούσες αλλά και τις μέλλουσες γενεές.

Μιχαλάκης Καραολής

Ο Μιχαλάκης Καραολής γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1933, στο χωριό Παλαιοχώρι της επαρχίας Λευκωσίας και ήταν το τέταρτο παιδί του Σάββα και της Παναγιώτας Καραολή. Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού του και αποφοίτησε με υποτροφία από την Αγγλική σχολή Λευκωσίας.
Παράλληλα εργάστηκε στο Τμήμα Φόρου Εισοδήματος και διάπρεψε ως αθλητής στίβου στην ομάδα του ΑΠΟΕΛ.

Ο Μιχαλάκης εντάχθηκε από τους πρώτους στις τάξεις της ΕΟΚΑ πολύ πριν από την 1η Απριλίου 1955, με την ομάδα του φίλου του και συγχωριανού του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη. Συγκεκριμένα δούλεψε στο τμήμα πληροφοριών της Οργάνωσης, πήρε μέρος στη μεταφορά οπλισμού και σε διάφορες βομβιστικές επιθέσεις κατά των Άγγλων.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ – 28 Αυγούστου 1955 Ο Μιχαλάκης Καραολής, ο Ανδρέας Παναγιώτου και ο Γιώργος Ιωάννου παίρνουν μέρος σε μια από τις πιο εντυπωσιακές ενέργειες της ΕΟΚΑ – την εκτέλεση του «Έλληνα» αστυνομικού Ηρόδοτου Πουλλή, ο οποίος πρόδιδε τον αγώνα και συνεργαζόταν με τους Άγγλους.

Η εκτέλεση του Πουλλή πραγματοποιήθηκε καθώς παρακολουθούσε συγκέντρωση που οργάνωνε το ΑΚΕΛ, στη Οδό Λήδρας στην καρδιά της Λευκωσίας. Από τους πυροβολισμούς των αγωνιστών προκλήθηκε χάος στη περιοχή. Ο Καραολής και ο Παναγιώτου, που χρησιμοποίησαν τα πιστόλια τους, έτρεχαν σε σημείο της Λήδρας για να πάρουν τα ποδήλατά τους και να διαφύγουν. Παριστάμενοι προσπάθησαν να τους εμποδίσουν. Ο Παναγιώτου, κατάφερε να διαφύγει, ο Καραολής, όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το ποδήλατο του και να απομακρυνθεί τρέχοντας. Για κακή του τύχη όμως, οι αριθμοί κατασκευής του ποδήλατου μαρτύρησαν την ταυτότητα του, και έτσι οι Άγγλοι βρήκαν στα αρχεία του Τμήματος Οδικών Μεταφορών ότι το ποδήλατο ανήκε στον Μιχαλάκη Καραολή.

Κι ενώ κατάφερε να κρυφτεί για λίγες μέρες, στη προσπάθεια του ο Μιχαλάκης να διαφύγει και να ενταχθεί στην αντάρτικη ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου, συλλαμβάνεται σε ενέδρα από τις αγγλικές δυνάμεις και φυλακίζεται στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας.

Η ΔΙΚΗ – 28 Οκτωβρίου 1955 Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης προσπάθησε να καταστρέψει το ποδήλατο του Καραολή, ως ένα σημαντικό τεκμήριο εις βάρος του, τοποθετώντας βόμβα στις αποθήκες που βρισκόταν το ποδήλατο, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Ο Καραολής στο δικαστήριο δέχεται την καταδίκη του με μεγάλη ψυχραιμία και χωρίς κανένα παράπονο, παρότι η σφαίρα που σκότωσε τον Ηρόδοτο Πουλλή προερχόταν από το όπλο του Ανδρέα Παναγιώτου. Ο Μιχαλάλης δεν αποκάλυψε όνομα συναγωνιστή του. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος δέχεται τη ποινή του και ετοιμάζεται να ανέβει στο ικρίωμα της αγχόνης σαν ΩΡΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!

Η ΕΟΚΑ κατάστρωνε σχέδια απόδρασης του από τις Φυλακές, ο ίδιος όμως ο Καραολής ανεφέρει σε ιδιόχειρη αναφορά του στον Αρχηγό Διγενή να σταματήσει η όποια τυχόν προσπάθεια απόδρασης του, για το λόγο ότι ανησυχούσε μήπως δολοφονηθεί ο ίδιος αλλά ιδιαίτερα να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή κάποιου άλλου που θα προσπαθούσε να τον βοηθήσει να αποδράσει. Δεν ήθελε να χάσει ένας άλλος τη ζωή του, για χάρη του.

Στο τελευταίο τoυ γράμμα προς τo θείο τoυ Δαμιανό γράφει:

«Με απόλυτη ψυχική γαλήvη σας απευθύvω τo λόγo τoυ τελευταίoυ απoχαιρετισμoύ, χωρίς όμως v απoκρύπτω τηv πικρία πoυ μoυ πρoκάλεσε η στέρηση μιας απoχαιρετιστηρίoυ επίσκεψης εκ μέρoυς τωv πλέov στεvώv τoυλάχιστov, συγγεvώv. Ελπίζω ότι όλoι θα κρατήσoυv τηv ψυχραιμία τoυς και ότι τo κoυράγιo δεv θα λείψει. Θα ήταv πραγματική ικαvoπoίηση για μέvα αv όλoι και ιδιαίτερα η μητέρα μoυ τα καταφέρoυv vα απoφύγoυv τoυς θρήvoυς και τoυς σπαραγμoύς για μέvα. Εμέvα δεv πρέπει vα με λυπάστε, διότι κι εγώ δεv βλέπω vα είμαι τόσov αξιόκλαυστoς. Κι” εφ” όσov εγώ δεv βρίσκω λόγo για vα κλαίω τov εαυτό μoυ, τότε oύτε κι oι δικoί μoυ δεv πρέπει vα κλαίvε.»

Τα ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πως πρέπει να ζουν. – Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν – Kαι πως την πατρίδα να τιμούν. – Μιχαλάκης Καραολής

Ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής σε πολλά μηνύματα του έγραφε: «κάντε το αδύνατο δυνατό, ελευθερώστε τον Καραολή».

Ανδρέας Δημητρίου

Ο Ανδρέας Δημητρίου γεννήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 1934, στο χωριό Άγιος Μάμας της επαρχίας Λεμεσού. Γονείς του ο Δήμητρης και η Ευδοκία Δημητρίου. Αδέλφια του ο Σάββας και η Έλενη. Σε ηλικία μόλις 5 χρονών έχασε το πατέρα του, έτσι ο ρόλος της μητέρα του ήταν πολύ δύσκολος αφού έπρεπε να μεγαλώσει μόνη της τα τρία της παιδιά. .Τέλειωσε το Δημοτικό σχολείο του χωριού του και το 1947 αποχαιρετώντας την οικογένεια του φεύγει για την Αμμόχωστο όπου θα φοιτήσει εκεί για τρία χρόνια στο Νυχτερινό Γυμνάσιο.
Στη συνέχεια εργάστηκε σε κατάστημα .εκρηκτικών και κυνηγετικών ειδών. 

Εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα και διετέλεσε πρόεδρος των Νέων Συντεχνιών της Αμμοχώστου.

Η προσφορά του καθώς και η δράση του στην ΕΟΚΑ χαρακτηρίζονται πολυσήμαντες, αφού μια από τις επιχειρήσεις στις οποίες πρωταγωνίστησε ήταν η αρπαγή όπλων από τις στρατιωτικές αποθήκες Αμμοχώστου, για να μεταφερθούν σε διάφορες αντάρτικες ομάδες. Μέσα από την επιχείρηση αυτή η οποία πέτυχε με απόλυτη επιτυχία, ενισχύθηκε η ΕΟΚΑ σημαντικά.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ – 28 Νοεμβρίου 1955 Ο Ανδρέας Δημητρίου παραμονεύοντας για ώρα οπλισμένος έξω από τον κινηματογράφο «Χατζηχαμπή» στην Αμμόχωστο, βλέπει ξαφνικά τον στόχο του, τον πράκτορα της «Ιντέλιτζενς Σέρβις», Σιντνεί Τέιλορ . Στρέφει το όπλο του και τον πυροβολά τραυματίζοντας τον.

Ο Δημητρίου σπεύδει να απομακρυνθεί τρέχοντας. Διερχόμενη περίπολος τον περικυκλώνει ζητώντας του να παραδοθεί. Αυτός αρνείται πεισματικά. Οι Άγγλοι μη έχοντας άλλη επιλογή για να τον συλλάβουν τον πυροβολούν και τον τραυματίζουν στο χέρι. Μεταφέρεται εσπευσμένα με ελικόπτερο στο Νοσοκομείο Λευκωσίας και από εκεί στις Κεντρικές Φυλακές.

Η ΔΙΚΗ – 13 Δεκεμβρίου 1955 Ο Ανδρέας Δημητρίου με τραυματισμένο χέρι παρουσιάζεται στο δικαστήριο για την προανάκριση της υποθέσεως του.

Σε λίγες μέρες καθώς η δίκη είχε τελειώσει και έμεινε μόνο η απόφαση, ο δικαστής ρώτησε τον Δημητρίου αν ήθελε να δηλώσει κάτι πριν να καταδικαστεί. Ο Ανδρέας του απάντησε «Τίποτε!» και τότε το δικαστήριο τον βρίσκει ένοχο και τον καταδικάζει στην έσχατην των ποινών…

Ο Ανδρέας προς έκπληξη όλων στο δικαστήριο, χαμογελά περήφανα και δέχεται με θάρρος και περηφάνια τη θανατική του καταδίκη.

Η υπόθεση του επανεξετάστηκε από το εφετείο αλλά απορρίφθηκε, όπως απορρίφθηκε και η αίτηση για χάρη, την οποίαν υπέβαλαν οι δικηγόροι στον κυβερνήτη Χάρτινγκ.

Λίγο πριν βαδίσει στην αγχόνη, είχε πει στους δικούς του:

«Η ώρα τoυ θαvάτoυ μoυ πλησιάζει…Τo μόvo πoυ λυπoύμαι είvαι πoυ δε θα δω τηv Κύπρo μας ελεύθερη. Καλά μoυ αδέλφια, αγαπημέvη μάvα, μη λυπάστε πoυ πεθαίvω, γιατί πεθαίvω σαv άvτρας. Σας εύχoμαι vα ζήσετε ελεύθερoι. Χωρίς θυσίες δεv κατακτιέται η λευτεριά. Ελπίζω vα είμαστε oι πρώτoι και oι τελευταίoι. Πριv φύγετε από κovτά μoυ θα σας ζητήσω μια χάρη. Οταv, στηv Κύπρo μας, αvατείλει o ήλιoς της λευτεριάς vα μεταφέρετε τα κόκκαλα μoυ στo χωριό πoυ γεvvήθηκα, πoυ αvατράφηκα, πoυ χάρηκα, τα παιδικά μoυ χρόvια. Να τα βάλετε κovτά στα κόκκαλα τoυ πατέρα μoυ πoυ θα με περιμέvει. Ο θάvατoς δεv με φoβίζει γιατί η ζωή είvαι περιττή μέσα στη σκλαβιά. Ζήτω oι αγωvιστές της λευτεριάς. Ζήτω η λευτεριά. Γεια σας!»

9 Μαΐου 1956 στην Αθήνα, χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Ομονοίας για να καταδικάσουν τα σκληρά μέτρα του Άγγλου κυβερνήτη Χάρντινγκ στην Κύπρο και να αποτρέψουν την προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα εκτέλεση των δυο αγωνιστών. Τα επεισόδια γενικεύτηκαν στο κέντρο της Αθήνας, με τα όργανα της τάξης να ανοίγουν πυρ κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα τέσσερις άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ – 10 ΜΑΙΟΥ 1956: Πέμπτη μετά το Πάσχα…Τους σέρνουν ατάραχους στο σκοτεινό εκείνο δωμάτιο, στο δωμάτιο εκείνο που θα τους έκανε στη συνέχεια για πάντα ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ, στο δωμάτιο εκείνο που δεν τους τρόμαξε ούτε για μια στιγμή το θέαμα της καταπακτής …Ο Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου, περήφανα στέκονται εκεί βλέποντας κατάματα το σχοινί της αγχόνης, βλέποντας κατάματα το θάνατο να έρχεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Όμως ΔΕΝ λυγίζουν… οι Έλληνες ποτέ δεν λυγίζουν! Ο φόβος τους κυριεύεται από ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ. Αγέρωχοι, ήρεμοι και με δυνατή φωνή ψάλλουν περήφανα τον Εθνικό Ύμνο «Σε γνωρίζω από την κόψη/ του σπαθιού την τρομερή,/ σε γνωρίζω από την όψη/ που με βία μετράει τη γη./ Απ” τα κόκαλα βγαλμένη/ των Ελλήνων τα ιερά,/ και σαν πρώτη λέξη κόβεται από τον τρομαχτικό ήχο της καταπακτής…

Ο Καραολής και ο Δημητρίου υπήρξαν οι πρώτοι αγωνιστές του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ που καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν από τους Άγγλους δυνάστες. Με αυτό το τρόπο πίστεψαν οι Άγγλοι πως θα εκφοβίσουν τους Έλληνες της Κύπρου και θα αποδυνάμωναν την δύναμη της ΕΟΚΑ και τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή.

Αντίθετα, η γενναία θυσία των Καραολή και Δημητρίου προκάλεσε την αντίδραση και τον εξοργισμό όλων των Ελλήνων. Ο πόθος για λευτεριά και Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα, αναγκάζει τους Άγγλους να γονατίσουν μπροστά τους , αφού τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους σταματήσει και η Κύπρος μετατρέπεται σε ιερό θυσιαστήριο, περιφρονώντας τον θάνατο έχοντας μόνο πίστη και ελπίδα πως θα κυματίσει σύντομα η γαλανόλευκη σε μια Κύπρο ΕΛΛΗΝΙΚΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΗ…!

Πηγή:http://www.afk-tolmi.net/?p=764

Συμμοριτοπόλεμος και ΟΧΙ Εμφύλιος Πόλεμος

ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΤΩΝΑΚΕΑ

ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟΣ και ΟΧΙ εμφύλιος πόλεμος

Ο Στρατηγός Αντωνακέας πολέμησε στον αγώνα κατά των Γερμανών. Κατά την πρώτη περίοδο της Κατοχής ήταν σε αντιστασιακή οργάνωση. Οι ΕΑΜίτες τον συνέλαβαν για να τον σκοτώσουν. Δραπέτευσε και τελικά συνελήφθη από τους Γερμανούς και εστάλη στο Άουσβιτς για τρία χρόνια
.Ελευθερώθηκε από τους Ρώσσους, επέστρεψε και πήρε μέρος στον Αντισυμμοριακό αγώνα

Βαρύνουσα πληροφόρηση για τα γεγονότα από έναν πραγματικό αγωνιστή
Αποδεικνύει μέσα από επίσημα έγγραφα του ΟΗΕ ότι
δεν ήταν Εμφύλιος πόλεμος αλλά Συμμοριτοπόλεμος τα γεγονότα των ετών 1946-1949 

Συμμοριτοπόλεμος - Αριστομένης Αντωνακέας by Mannlicher Blogspot

Η Μαύρη Βίβλος των Εγκλημάτων του ΕΑΜ

Ένα βιβλίο που περιγράφει μερικά από τα χιλιάδες εγκλήματα του ΕΑΜ που έκανε ...αγώνα απελευθερώσεως δολοφονώντας με τον πιο επαίσχυντο τρόπο Έλληνες.

Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΑΜ - ΤΡΥΦΩΝΟΣ Χ. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ by Mannlicher Blogspot

8 Μαΐου 1821 - Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς

Η Μάχη στο Χάνι της Γραβιάς ήταν μια από τις πολεμικές εμπλοκές της επανάστασης του 21 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Στην μάχη αυτή(08/05/1821), ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με 120 άνδρες νίκησε την στρατιά του Ομέρ Βρυώνη. 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ: Μετά από την ήττα των Ελλήνων στη μάχη της Αλαμάνας(23/04/1821) και τον μαρτυρικό θάνατο του Αθανάσιου Διάκου, ο τουρκικός στρατός με αρχηγό τον Ομέρ Βρυώνη, δύναμης 9.000 ανδρών και πυροβολικού, σκόπευε από τη Λαμία να επιτεθεί στην Πελοπόννησο. Είχε ανοίξει ο δρόμος τους για εκεί, καθότι η θυσία του Διάκου είχε στερήσει από τους Έλληνες τον αρχηγό τους. Ο φόβος είχε καταβάλλει τους επαναστατημένους στα κέντρα του Αγώνα(Λειβαδιά, Σάλωνα(Άμφισσα) και Αττική). Όλοι ανέμεναν την οργή των 2 πασάδων. Η

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Επανάσταση κινδύνευε έναν μήνα μετά την έναρξή της. Την έσωσε ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και οι κακοί υπολογισμοί του Ομέρ Βρυώνη. Ο ελληνικής καταγωγής Αλβανός πασάς, αντί να προελάσει προς τις καταπτοημένες περιοχές της Α Στερεάς και να διεκπεραιωθεί το ταχύτερο δυνατό στην Πελοπόννησο, έκρινε ότι έπρεπε να ενισχύσει τις δυνάμεις του, προτού περάσει τον Ισθμό. Θεώρησε ότι με το να προσεταιριστεί του Έλληνες οπλαρχηγούς, τους οποίους γνώριζε από την Αυλή του Αλή Πασά, θα προκαλούσε την παράλυση των Πελοποννησίων ανταρτών. 

Με αυτή τη λογική είχε προτείνει και στον Αθανάσιο Διάκο να ενταχθεί στις δυνάμεις του, αλλά αυτός είχε αρνηθεί. Ο Ομέρ Βρυώνης δεν είχε αντιληφθεί την έκταση και την έννοια του ελληνικού ξεσηκωμού. Πίστευε ότι επρόκειτο για μια απλή ανταρσία, που θα ήταν εύκολο να κατασταλεί και όχι για τον ξεσηκωμό ενός ολοκλήρου έθνους, που διεκδικούσε την ελευθερία και την αυτοδιάθεσή του. Την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Α Στερεά λοιπόν ο Ανδρούτσος, παλιός αρματολός της περιοχής, ο οποίος είχε πέσει σε δυσμένεια του σουλτάνου, ως άνθρωπος του Αλή Πασά, μέλος(από το 1818) της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα. 

Ο Ομέρ Βρυώνης βρήκε μιας 1ης τάξης ευκαιρία να τον προσεταιρισθεί, επειδή

Ομέρ Βρυώνης

γνώριζε πολύ καλά τις στρατιωτικές του ικανότητες. Του έγραψε μια επιστολή ως παλιός φίλος και του ζήτησε τη σύμπραξή του κατά των ελλήνων ανταρτών, με πλήθος υποσχέσεων και δόλωμα την οπλαρχηγία ολοκλήρου της Α Στερεάς. Του πρότεινε, μάλιστα, να συναντηθούν στη Γραβιά και συγκεκριμένα σε ένα μικρό πλινθόκτιστο χάνι. Ο Ανδρούτσος απεδέχθη την πρόσκληση κι έσπευσε στην περιοχή με άλλο σκοπό κατά νου. Αμέσως συγκάλεσε πολεμικό συμβούλιο στο Χάνι της Γραβιάς, με τη συμμετοχή των οπλαρχηγών Δυοβουνιώτη και Πανουργιά. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Ομέρ Βρυώνης θα κατήρχετο στην Πελοπόννησο, όχι δια του Ισθμού, αλλά δια του Γαλαξιδίου. Διαφώνησαν, όμως, ως προς το σχέδιο αντιμετώπισής του. Ο Ανδρούτσος πρότεινε να δώσουν τη μάχη στο Χάνι, ενώ οι Δυοβουνιώτης και Πανουργιάς το έκριναν ακατάλληλο, επειδή ήταν πλινθόκτιστο και ευρίσκετο σε ανοικτό πεδίο. 

Εν τω μεταξύ, ο Ομέρ Βρυώνης με 9.000 άνδρες πλησίαζε στη Γραβιά και είχε πληροφορηθεί την παρουσία του Ανδρούτσου στο χάνι με μικρή δύναμη. Δεν ανησύχησε, όμως, πιστεύοντας ότι ο Ανδρούτσος θα έκανε αποδεκτή την πρότασή του. Σε μια 2η σύσκεψη των ελλήνων οπλαρχηγών, που δεν είχαν στη διάθεσή τους πάνω από 1200 άνδρες, λύθηκε η διαφωνία τους. Αποφάσισαν ο μεν Δυοβουνιώτης με τον Πανουργιά να πιάσουν τις γύρω περιοχές, ο δε Ανδρούτσος να χτυπήσει τον εχθρό από το χάνι σε μια οπωσδήποτε παράτολμη ενέργεια. Μαζί του βρέθηκαν 117 άνδρες, που μετέτρεψαν το πλινθόκτιστο κτίριο σε οχυρό με πρόχειρα έργα. Ο Ομέρ Βρυώνης με τον στρατό του πλησίασε(πρωί 8ης Μαΐου 1821) σε απόσταση βολής από το χάνι και αμέσως δέχτηκε καταιγισμό πυρών. Κατάλαβε ότι ο παλιός του φίλος δεν πήγε εκεί με φιλικούς σκοπούς, αλλά για να τον πολεμήσει. Πρώτα διέταξε να γίνει επίθεση κατά των ανδρών του Δυοβουνιώτη και του Πανουργιά, τους οποίους διασκόρπισε στα γύρω βουνά, όπως και στη Μάχη της Αλαμάνας. 

Στη συνέχεια, επικεντρώθηκε στο Χάνι και τον Ανδρούτσο.Έκανε μια απόπειρα να τον μεταπείσει, στέλνοντας ένα δερβίση ως αγγελιοφόρο. Η αποστολή του ιερωμένου είχε τον λόγο της. Ο Ομέρ Βρυώνης γνώριζε ότι ο Ανδρούτσος ήταν Μουσουλμάνος Μπεκταξής. Ο δερβίσης προχώρησε έφιππος προς το Χάνι, αλλά ξαφνικά δέχθηκε μια σφαίρα στο μέτωπο κι έπεσε άπνους. 

Οι Οθωμανοί επιτέθηκαν κατά κύματα στο Χάνι. Ο Ανδρούτσος και οι άνδρες του κρατούσαν γερά. Ο Ομέρ Βρυώνης εξεμάνη με την ανικανότητα των αξιωματικών του και διέταξε και νέα επίθεση κατά το μεσημέρι. Και αυτή απέτυχε. Τις πρώτες ώρες του δειλινού διέταξε κατάπαυση του πυρός, συνειδητοποιώντας ότι είχε διαπράξει ένα ακόμη λάθος. Από υπερβολική εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και υποτιμώντας την ανδρεία των Ελλήνων είχε εκστρατεύσει χωρίς πυροβολικό. Αποφάσισε να αποσύρει προσωρινά τις δυνάμεις του και να διατάξει να του φέρουν κανόνια από τη Λαμία. Ήταν αποφασισμένος το πρωί της επόμενης ημέρας να ισοπεδώσει το Χάνι, με τους αυθάδεις υπερασπιστές του. Την κίνηση αυτή του Ομέρ Βρυώνη μάντεψε ο Ανδρούτσος και γύρω στις 2 τα ξημερώματα της 9ης Μαΐου επεχείρησε με τους 110 άνδρες του ηρωική έξοδο. Οι 6 είχαν σκοτωθεί κατά τη διάρκεια της ολοήμερης μάχης. Αιφνιδίασαν τις τουρκικές φρουρές που είχαν περικυκλώσει το Χάνι και χάθηκαν μέσα στα σπαρτά. 

ΜΑΧΗ: Οι Τούρκοι περικύκλωσαν την περιοχή και το χάνι, ενώ ο Βρυώνης έστειλε δερβίση για να πει στον Ανδρούτσο να παραδοθεί. Επειδή ο Ανδρούτσος δεν δέχτηκε, οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο πανδοχείο, αλλά αποκρούσθηκαν με μεγάλες απώλειες και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Ο Βρυώνης βλέποντας τους άνδρες του να πέφτουν από τα πυρά των Ελλήνων, διέταξε να φέρουν ένα κανόνι για να ανατινάξει το κτίριο. Οι Τούρκοι σταμάτησαν την επίθεση μέχρι να έρθει το κανόνι, ενώ οι Έλληνες, που κατάλαβαν τις προθέσεις τους, κατάφεραν στο μεταξύ να ξεφύγουν κρυφά ανάμεσα από τις εχθρικές τουρκικές γραμμές. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ Τα θύματα των Τούρκων ήταν πολυάριθμα. 330 νεκροί και 800 τραυματίες σε λίγες ώρες. Οι Έλληνες έχασαν 6 πολεμιστές. 

Μετά την μάχη αυτή ο Βρυώνης συγκλονίστηκε τόσο πολύ, δεν υπήρχε πια ηθικό στο στράτευμά του, που αποφάσισε να σταματήσει προσωρινά την εκστρατεία του και να υποχωρήσει στην Εύβοια, για να συναντήσει αργότερα τις δυνάμεις του Κιοσέ Μεχμέτ. Λόγω της παύσης αυτής των δραστηριοτήτων του Βρυώνη, η μάχη στο χάνι της Γραβιάς θεωρείται σημαντικός σταθμός για την έκβαση της ελληνικής επανάστασης. Είχε παρεμποδιστεί η κάθοδος ενός τόσο ισχυρού στρατού, όπως του Ομέρ Βρυώνη, στην Πελοπόννησο, όπου η επανάσταση ακόμα δεν είχε εδραιωθεί, ενώ συνέβαλε στην έναρξη του αγώνα και στη Δ Ελλάδα. Για λίγο καιρό, τουλάχιστον, ένας σοβαρός κίνδυνος για την Πελοπόννησο εξέλιπε. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος αναγνωρίσθηκε απ’ όλους ως αναμφισβήτητος ηγέτης της Α Στερεάς.

Πηγή:http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/05/blog-post_237.html 

Πάσχα με τον Μακαριστό Χριστόδουλο

Πάσχα του 1998 στο στρατόπεδο Γεωργούλα στον Βόλο. Στρατιώτης στο μέσο της θητείας μου, λάμβανα μέρος στην γιορτή που κάποτε το Ελληνικό Κράτος εξασφάλιζε για τους στρατιώτες και τώρα πλέον έχει καταργήσει. Την γιορτή μας ευλόγησε ο τότε Μητροπολίτης Δημητριάδος Χριστόδουλος.

Δεν γνώριζα τότε πως θα γινόταν ο τελευταίος Εθνάρχης που γέννησε το Έθνος μας. Δεν γνώριζα τον ρόλο που θα διαδραματίσει στα θέματα της Πατρίδος μας. Δεν γνώριζα πόσο πολύ θα λείψει από την Ελλάδα και τους Έλληνες όταν με ανεξήγητο ακόμα τρόπο θα φύγει από την ζωή.

Πέρασαν 15 έτη από τότε. Τώρα πλέον γνωρίζω όσα δεν είχαν ακόμα διαδραματιστεί τότε. Τώρα γνωρίζω πως εκείνος ο Μητροπολίτης που γνώρισα ως στρατιώτης, πέρασε στο πάνθεον των μεγάλων ανδρών που γέννησε ο Ελληνισμός. Τώρα γνωρίζω πόσο πολύ μας λείπει η έμπνευση και ο πύρινος Ελληνικός του λόγος.

Tώρα λοιπόν που γνωρίζω, αισθάνομαι τυχερός που γιόρτασα εκείνη την Λαμπρή μαζί με τον Εθνάρχη και δέχτηκα την ευλογία του.

Mannlicher

5 ΜΑΪΟΥ 2010 - 3 ΝΕΚΡΟΙ ΣΤΗ MARFIN ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΟΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΒΙΑΣ

3 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία στο κατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου. Στις 05 Μαΐου 2010 κατά τη διάρκεια πορείας διαμαρτυρίας προς το Σύνταγμα, παραβατικοί των γνωστών αναρχοαριστερών κύκλων επιδόθηκαν στους συνήθεις βανδαλισμούς. Μεταξύ άλλων πυρπόλησαν με μολότοφ το κατάστημα της Marfin στην οδό Σταδίου με αποτέλεσμα τον θάνατο 3 εργαζομένων που βρίσκονταν εντός το καταστήματος.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ένας άγνωστος με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του έσπασε τη τζαμαρία του καταστήματος και εν συνεχεία άλλοι τρεις με παρόμοια αμφίεση πέταξαν μέσα τις μολότοφ. Άλλες πληροφορίες ανέφεραν πως λίγο αργότερα, ένας άντρας επίσης με καλυμμένα χαρακτηριστικά, έριξε μέσα από το δημιουργηθέν άνοιγμα κάποιο διάφανο υγρό από μπουκάλι 1μιση λίτρου.

O επικεφαλής του ΑΝΤΑΡΣΥΑ Πέτρος Κωνσταντίνου, σε θέση μάχης έξω από το φλεγόμενο κατάστημα της Marfin. Τα συμπεράσματα δικά σας

Μερικές από τις μαρτυρίες:

«Γιατί το κάψατε ρε παιδιά; Είπαμε να τους φοβερίσετε, όχι να το κάψετε ή να τους κάψετε…» είναι τα λόγια γυναίκας που φέρεται να συμμετείχε την επίθεση. Σε κατάσταση πανικού φώναζε τη διαφωνία της μέσα στο Μετρό με δυο άνδρες που φέρονται να είναι συνεργοί. Είναι σκηνή που περιγράφει μια από τους μάρτυρες, που συνάντησε τους υπόπτους στο Μετρό και συνδύασε αργότερα όσα άκουσε με την τραγωδία της Marfin.

Η μάρτυρας είναι οικονομολόγος και κατέθεσε: «Στις 14:20 ήμουν στο σταθμό του Μετρό, στο σταθμό Πανεπιστημίου στην έξοδο της Κοραή. Ανέβαινα τα σκαλιά για να βγω στην επιφάνεια. Όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω είδα από πάνω να έρχονται δυο νεαροί άνδρες, ψηλόλιγνοι και μια γυναίκα. Κατέβαιναν τρέχοντας τα σκαλιά σαν να τους κυνηγούσαν, ήταν κυριολεκτικά πανικοβλημένοι, έσπρωχναν τον κόσμο για να περάσουν. Όταν διασταυρωθήκαμε στη σκάλα άκουσα τη γυναίκα να φωνάζει. Ήταν σε έξαλλη κατάσταση και τους έλεγε: «Γιατί το κάψατε ρε παιδιά; Είπαμε να τους φοβερίσετε, όχι να το κάψετε ή να τους κάψετε…». Δε θυμάμαι καλά ποιο από τα δυο είπε. Ήταν κοντή, γύρω στο 1.60, φορούσε μαύρα ρούχα και ήταν ταλαιπωρημένη στο πρόσωπο, είχε μαύρα μαλλιά και ήταν πανικοβλημένη».

«Είδα έναν ηλικιωμένο άνδρα να πηδάει από τον δεύτερο όροφο για να σωθεί». Είναι η εικόνα που έχει αποτυπωθεί στο μυαλό ενός από τους μάρτυρες. Μαζί με αυτό που έμοιαζε με την 11η Σεπτεμβρίου. «Είδαμε ομάδα κουκουλοφόρων, πάνω από 10 άτομα, να σπάνε με σφυριά τα τζάμια της τράπεζας. Έριξαν μέσα τουλάχιστον 2 μολότοφ ίσως και περισσότερες. Ο κόσμος από την πορεία φώναζε «Μη, μη».

Εργαζόμενος στο βιβλιοπωλείο Ιανός κατέθεσε ότι είδε έναν άνδρα, ψηλό και αδύνατο με μαύρα ρούχα να σπάει τη τζαμαρία της τράπεζας. Μόλις το έκανε, ένα δεύτερο άτομο, μέτριου αναστήματος, που επίσης φορούσε μαύρα ρούχα και κουκούλα, είχε σακίδιο πλάτης έριξε στην τράπεζα μολότοφ. «Τι κάνετε ρε παιδιά; Έχει γυναίκες πάνω. Έχει κόσμο» καταθέτει ο μάρτυρας και ο ψηλός άνδρας του είπε: «βγάλτε τους όλους έξω».

Και συνεχίζει: «Με το που καταφέραμε να σβήσουμε τη φωτιά βλέπω ξαφνικά να σκάει μια δεύτερη μολότοφ. Είδα ότι την πέταξε άλλο νεαρό άτομο. Στο πρόσωπό του φορούσε μάσκα του σκι και μια μαύρη μάλλον μπλούζα για να καλύπτει τα χαρακτηριστικά του πρόσωπου του. Όταν με πλησίασε τον έπιασα από τον ώμο και του είπα: τι κάνετε ρε; Έχει κόσμο πάνω» και εκείνος μου απαντάει: «θα σας κάψουμε όλους». Τη στιγμή εκείνη παρενέβη ένας εκπρόσωπος του βιβλιοπωλείου και τότε το νεαρό άτομο περιέλουσε με βενζίνη εμένα και άλλα τρία άτομα».

Άλλος μάρτυρας, ο οποίος εμφανίστηκε απόλυτα βέβαιος για τα πρόσωπα των δραστών, καταθέτει: «Οι δυο κοντύτεροι άνδρες έσπαγαν με κάποιο σιδερένιο αντικείμενο τη τζαμαρία. Ο ένας από τους δυο είχε στα χέρια του ένα σακίδιο και τείνοντάς το προς το εσωτερικό του καταστήματος, έχυσε μέσα στην τράπεζα ένα υγρό. Ο ψηλότερος άνδρας έβγαλε από το σακίδιό του κάποια αντικείμενα και τα έριξε μέσα. Κοντά τους υπήρξαν και 6-7 άτομα που δρούσαν υποστηρικτικά. Η ομάδα αυτή αφού ολοκλήρωσε την επίθεσή της και τελικά έβαλε φωτιά στην τράπεζα κινήθηκε επί του πεζοδρομίου με κατεύθυνση προς το Σύνταγμα».

Νεκροί από την αήθη επίθεση ανασύρονται οι:

Η έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου 32 ετών

Παρασκευή Ζούλια 35 ετών

Επαμεινώνδας Τσακάλης 36 ετών

Η διοίκηση της τράπεζας δεν είναι βεβαίως άμοιρη ευθυνών για το συμβάν. Πέρα από το γεγονός πως παρά τους πιθανούς κινδύνους λόγω της συγκέντρωσης κράτησε το προσωπικό εντός του καταστήματος, βαρύνεται και με άλλα ανομήματα με την ανοχή του Κράτους. Το κατάστημα δεν τηρούσε ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας και δεν διέθετε σύστημα πυρασφάλειας. 

Λειτουργούσε χωρίς την απαιτούμενη άδεια από την Πυροσβεστική απολαμβάνοντας το εξοργιστικό καθεστώς ανομίας με το οποίο ευεργετούνται οι τραπεζικές επιχειρήσεις από την Πολιτεία.

Ένα έγκλημα το οποίο προκάλεσε η σκανδαλώδης ασυλία προς τους αναρχοαριστερούς και η αναλόγως σκανδαλώδης ασυλία προς τις τραπεζικές εταιρίες. Τα τέρατα που θρέφει τόσα χρόνια η δήθεν αποκατασταθείσα Δημοκρατία, σκορπούν τον θάνατο.

5 ΜΑΪΟΥ 1919 - ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Ο ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εγεννήθη εις το Ελαιοχώριον Αχαϊας την 5ην Μαϊου του 1919. Ο πατήρ του ονομάζετο Χρίστος και ήτο διδάσκαλος εις το επάγγελμα, η δε μήτηρ του εκαλείτο Χρυσούλα. Εις την πατρικήν του οικογένειαν συγκαταλέγονται και τα αδέρφια του Κωνσταντίνος και Χαράλαμπος.

Το 1937 κατετάγη εις την Σχολήν Ευελπίδων, διατελέσας Αρχηγός της Τάξεώς του και κατά τα 3 έτη σπουδών. Απεφοίτησε το 1940 ως ανθυπολοχαγός Πυροβολικού, και έλαβεν εξ' αρχής μέρος εις τον Πόλεμον του 1940 - 41.
Κατά την διάρκειαν της Κατοχής ανέπτυξε μεγάλην αντιστασιακήν δράσιν εις την περιοχήν της Δυτικής Πελοποννήσου, επιπλέον δε συνεδέθη ιδιαιτέρως μετά του μετέπειτα στρατηγού Γεωργίου Γρίβα (Διγενή). Ενυμφεύθη εν έτει 1941 την (πρώτην σύζυγόν του) Νίκην Βασιλειάδην, μετά της οποίας απέκτησε δύο τέκνα.

Λοχαγός ών, έλαβεν ενεργόν μέρος εις τας επιχειρήσεις του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκειαν του Συμμοριτοπολέμου 1946 - 49, εκθέσας επανειλημμένως την ζωήν του εις κίνδυνον προς χάριν και σωτηρίαν της Πατρίδος. Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, εις τας εκκαθαριστικάς επιχειρήσεις της IXης Μεραρχίας Πελοποννήσου, εις τα μέτωπα επιχειρήσεων Βαρδουσίων, Γράμμου, Βίτσι και αλλαχού.

Διά την ιδιαιτέραν ανδρείαν του και την συνολικήν πολεμικήν του δράσιν ετιμήθη δι' όλων των διακρίσεων Στρατιωτικής Αρετής (Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, Χρυσούς Σταυρός, Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, κ.α.).

Κατά την διάρκειαν της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, εκτός της πολεμικής
 εμπειρίας του εις τα πεδία των μαχών, υπηρέτησεν και εις ποικίλας διοικητικάς και επιτελικάς θέσεις, μετεκπαιδεύθη δε και εις Στρατιωτικάς Σχολάς εν Ελλάδι (Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Σχολή Εθνικής Αμύνης ΓΕΕΘΑ), αποκτήσας ούτω λαμπράν και σφαιρικήν κατάρτισιν.

Ταγματάρχης ών, μετείχε το 1952 εις την σύνθεσιν του Στρατοδικείου το οποίον εδίκασε τον κομμουνιστοσυμμορίτην Νικόλαον Μπελογιάννην. Μειοψηφίσας δεν συνηγόρησεν εις την θανατικήν του καταδίκην, γεγονός που αποδεικνύει την αδέκαστον και αμερόληπτον κρίσιν του, καθώς και την απουσίαν κάθε είδους φανατισμού. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ποτέ τίποτε λιγότερον ή τίποτε περισσότερον από ένας αγνός υπερασπιστής της Πατρίδος του.

Το 1956 ετοποθετήθη με τον βαθμόν του Αντισυνταγματάρχου εις την ΚΥΠ όπου και διετέλεσεν Αρχηγός της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας και Αντικατασκοπείας. Το 1960 προήχθη εις τον βαθμόν του Συνταγματάρχου. Με απόφασιν του Υπουργού Αμύνης Πέτρου Γαρουφαλιά μετετέθη το 1964 εις Έβρον, διατελέσας Διοικητής της 117 ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού) εις Ορεστιάδαν.

Τον Ιούνιον του 1965 απέτρεψε κομμουνιστοκίνητον απόπειραν δολιοφθοράς με στόχον τα οχήματα της μονάδος του, ακολούθως δε μετετέθη αρχικώς εις την 1ην Στρατιάν, εν συνεχεία δε (04/1966) εις το Τμήμα Επιχειρήσεων / 3ου ΕΓ/ ΓΕΣ.

Ηγηθείς της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 ανέλαβε την διακυβέρνησιν της χώρας. Η στρατιωτική του καριέρα αλλά ουχί και η προσφορά του προς την Πατρίδαν και το Έθνος, ετερματίσθη με την, τη αιτήσει του, αποστρατείαν με τον βαθμόν του Ταξιάρχου, την 20ην Δεκεμβρίου 1967.

Την πρωίαν της Παρασκευής 21ης Απριλίου 1967, εκήρυξε την ομώνυμον Εθνοσωτήριον Επανάστασιν, ως Αρχηγός της. Μετά των ετέρων Πρωτεργατών της, Ταξιάρχου (ΤΘ) Στυλιανού Παττακού και Συνταγματάρχου (ΠΒ) Νικολάου Μακαρέζου, έθεσε και πάλιν εαυτόν εις την διάθεσιν της Πατρίδος και του Έθνους, αποσκοπών εις την των αμφοτέρων Σωτηρίαν, και την αποτροπήν του Κομμουνιστικού κινδύνου.

Το απόγευμα της ιδίας ημέρας, μετά την καθολικήν λαϊκήν αποδοχήν και επικράτησιν της Επαναστάσεως, ωρκίσθη ως Υπουργός Προεδρίας της Εθνοσωτηρίου Κυβερνήσεως υπό τον Πρωθυπουργόν Κωνσταντίνον Κόλλιαν (1901 - 1998), τ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου.

Μετά το αποτυχόν Κίνημα του Βασιλέως την 13ην Δεκεμβρίου 1967, ανέλαβε τον συντονισμόν και την ηγεσίαν των Ενόπλων Δυνάμεων. Ακολούθως και ύστερα από την αναχώρησιν (14.12.1967) του Άνακτος εις το εξωτερικόν, και την ορκωμοσίαν του Αντιστρατήγου Γεωργίου Ζωϊτάκη (1910 - 1996) εις την θέσιν του Αντιβασιλέως, ωρκίσθη ως Πρωθυπουργός και Υπουργός Εθνικής Αμύνης.

Διά της υπ' αριθμόν ΙΣΤ΄/23.12.1967 Συντακτικής Πράξεως και του 228/26.12.1967 Αναγκαστικού Νόμου, εχορήγησε την πρώτην Γενικήν Αμνηστίαν, αφορώσαν τα μετά την 21.04.1967 διαπραχθέντα πολιτικά αδικήματα, συμπεριλαμβανομένου και του Βασιλικού Κινήματος.

Την 25ην Μαρτίου 1968 παρουσίασε το πρώτον προσχέδιον του νέου Συντάγματος, καταρτισθέντος υπό 20μελούς Επιτροπής Νομομαθών υπό την προεδρίαν του τέως Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, Χ. Μητρέλια. Τούτο, τροποποιηθέν και επαναπαρουσιασθέν διαδοχικώς την 11ην Ιουλίου και 14ην Σεπτεμβρίου 1968, εθεσμοθετήθη τελικώς διά της διεξαγωγής δημοψηφίσματος την 29ην Σεπτεμβρίου 1968 και ετέθη εις ισχύν από της 15ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους.

Την 29ην Μαρτίου 1968 ανεκοίνωσε εις Θεσσαλονίκην, επ’ ευκαιρεία συγκεντρώσεως εκπροσώπων όλων των γεωργικών συνεταιρισμών της Βορείου Ελλάδος, την διαγραφήν όλων των πρό της 21ης Απριλίου 1967 συναφθέντων αγροτικών χρεών. Την 13ην Αυγούστου 1968 εγένετο ανεπιτυχής δολοφονική απόπειρα κατά της ζωής του, υπό του λιποτάκτου των τάξεων του Ελληνικού Στρατού Αλεξάνδρου Παναγούλη.

Εις το διάστημα Μαρτίου - Αυγούστου 1969 διετέλεσεν Υπουργός Παιδείας, από του Ιουλίου δε του 1970 ανέλαβεν και το Υπουργείον Εξωτερικών. Το αυτό έτος (1970) ενυμφεύθη την (δευτέραν σύζυγόν του) Δέσποιναν Γάσπαρην μετά της οποίας απέκτησεν εν τέκνον. Την 21ην Μαρτίου 1972, ωρκίσθη ως Αντιβασιλεύς, παραιτηθέντος του Στρατηγού Γεωργίου Ζωϊτάκη.

Κατήστειλε το εκδηλωθέν "Κίνημα του Ναυτικού" (23 - 25.05.1973), ακολούθως δε προέβη εις την κατάργησιν της Βασιλείας την 1ην Ιουνίου 1973, και την εγκαθίδρυσιν "Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας". Προς τούτο προετάθησαν 12 τροποποιήσεις του Συντάγματος του 1968, με σκοπόν την αλλαγήν του Πολιτεύματος της Χώρας.

Μετά την διενέργειαν σχετικού Δημοψηφίσματος, εξελέγη την 29ην Ιουλίου 1973 Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με Αντιπρόεδρον τον Στρατηγόν (ΠΒ) Οδυσσέαν Αγγελήν. Ωρκίσθη εις το νέον αξίωμα την 20ην Αυγούστου 1973, χορηγήσας ακολούθως, διά του υπ' αριθμόν 168/20.08.1973 Προεδρικού Διατάγματος, νέαν Γενικήν Αμνηστίαν εις τους πολιτικούς κρατουμένους, και απένειμε Χάριν εις τον επίδοξον δολοφόνον του Α. Παναγούλην. Παραλλήλως, διά του υπ' αριθμόν 167/20.08.1973 Προεδρικού Διατάγματος, ήρθη η ισχύς του Στρατιωτικού Νόμου εις Αθήνας και Πειραιάν.

Πιστός πάντοτε εις την Πατρίδαν και το Έθνος και μηδέποτε αποβλέπων ουδέ κατά το ελάχιστον εις προσωπικά οφέλη, επροετοίμασε τον δρόμο διά την διενέργειαν εκλογών την 10ην Φεβρουαρίου του 1974. Προς τον σκοπόν αυτόν, όλα τα στρατιωτικά μέλη της Επαναστατικής Κυβερνήσεως παρητήθησαν την 8ην Οκτωβρίου 1973, και η πρωθυπουργία της χώρας ανετέθη εις τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνην (22.04.1909 - 04.01.2000).

Την 20ην Νοεμβρίου 1973 απεδέχθη ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας την εισήγησιν του Πρωθυπουργού Σπ. Μαρκεζίνη όπως απορριφθή "νότα" του Στέητ Ντηπάρτμεντ, με την οποίαν εζητήτο η επέκτασις της ισχυούσης "Συμφωνίας Λιμενικών Διευκολύνσεων" μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ, ώστε να επιτρέπεται η προσγείωσις αμερικανικών αεροπλάνων, φερόντων πυρηνικόν οπλισμόν, εις το αεροδρόμιον της Ελευσίνος. Τούτο απέβλεπεν εις την προετοιμασίαν του ανεφοδιασμού των Ισραηλινών με νέα αμερικανικά όπλα, εις περίπτωσιν επαναλήψεως των μετά των Αράβων εχθροπραξιών, αίτιναι ετέλουν εις ανακωχήν.

Την 25ην Νοεμβρίου 1973 ο επίορκος Διοικητής της ΕΣΑ, ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης, ανέτρεψε με στρατιωτικόν πραξικόπημα την νόμιμον Κυβέρνησιν της χώρας, θέσας εις κατ’ οίκον περιορισμόν τον Εθνάρχην Γεώργιον Παπαδόπουλον.

Την 23ην Οκτωβρίου 1974 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εξετοπίσθη, μετά των επίσης Πρωτεργατών της Επαναστάσεως Στυλιανού Παττακού, Νικολάου Μακαρέζου, Ιωάννου Λαδά και Μιχαήλ Ρουφογάλη, εις την νήσον Κέαν. Την 21ην Ιανουαρίου 1975 προεφυλακίσθη επί τη βάση "νόμου" αναδρομικής ισχύος (το περίφημον "Δ΄ Ψήφισμα").

Μετά από "δίκην" ήτις διεξήχθη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από της 28ης Ιουλίου 1975, κατεδικάσθη την 23ην Αυγούστου 1975 εις θάνατον και στρατιωτικήν καθαίρεσιν διά το "αδίκημα" της "στάσεως", καθώς και εις ισόβια δεσμά διά το "αδίκημα" της "εσχάτης προδοσίας". Η θανατική ποινή του μετετράπη εις ισόβιον κάθειρξιν την οποίαν και εξέτισε εις τας φυλακάς Κορυδαλλού.

Εις τας αρχάς του 1984 ανεκηρύχθη αρχηγός του νεοϊδρυθέντος κόμματος της ΕΠΕΝ. Παρητήθη ωστόσο την 4ην Απριλίου 1984 από της θέσεως αυτής, διαφωνήσας διά την συμμετοχήν του κόμματος εις τας ευρωεκλογάς. Την 8ην Αυγούστου 1996 εισήχθη εις το Λαϊκόν Νοσοκομείον πάσχων από ανίατον μυασθένειαν του νευρικού συστήματος.

Την 11:48 της 27ης Ιουνίου 1999, ημέρα Κυριακή, παρέδωσε την μεν Ψυχήν του εις τον Κύριον, το δε Αθάνατον Έργον του οριστικώς εις τας χείρας της Ιστορίας, υπογράψας διά του θνητού σκηνώματός του το Αποφυλακιστήριον εκ των δεσμών της "δημοκρατίας".

Την 30ην Ιουνίου 1999 ενεταφιάσθη εις το Α΄ Νεκροταφείον Αθηνών, όπου και προσκυνείται διά την προσφοράν του προς την Πατρίδαν και το Έθνος.

Πηγή:http://reocities.com/pentagon/base/4343/biograf.htm

5 ΜΑΪΟΥ 1912 - ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ

Ο Λαός της Ρόδου, λαβωμένος από την τούρκικη σκλαβιά, ήλπιζε στην απελευθέρωση του έστω και μετά από τέσσερεις αιώνες. Ούτε τότε όμως κατάφερε να απαλλαγεί από το ζυγό του κατακτητή, καθώς λίγους μήνες προτού η Ελλάδα απελευθερωθεί στους βαλκανικούς πολέμους του 1912, τα νησιά της Δωδεκανήσου, τα κατέλαβαν οι Ιταλοί. Έτσι, ξεκινά μια νέα υποδούλωση για τη Ρόδο, τώρα πια στους Ιταλούς κατακτητές, η οποία θα κρατήσει περίπου 35 χρόνια. 

 

Στις 5 Μάιου 1912, οι Ιταλοί καταλαμβάνουν τη Ρόδο και εξαγγέλλουν φιλικό διάταγμα προς τους Ροδίτες. Πράγματι, πλέον οι Ροδίτες δεν βρίσκονταν στα χέρια βάρβαρων κατακτητών, αλλά πολιτισμένων, ευρωπαίων χριστιανών. Έτσι είχαν ελπίδες ότι σύντομα θα αναγνώριζαν την εθνική τους ταυτότητα. Η Ιταλία παρουσιάστηκε στα Δωδεκάνησα ως σύμμαχος, απελευθερωτής, ο λαός της επεφύλαξε ένθερμη υποδοχή και αναπτύχθηκε μια ελληνοιταλική φιλία. Οι Ιταλικές αρχές έφτιαξαν δρόμους, τα σχολεία αναβαθμίστηκαν, οι κάτοικοι άρχισαν να μορφώνονται, ήταν ελεύθεροι να  διατηρούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και το βιοτικό τους επίπεδο άλλαξε από εξευτελιστικό σε αξιοπρεπές. 

 

Τελικά, η Τουρκία αναγκάστηκε να υπογράψει ειρήνη με την Ιταλία και να δώσει τέλος στον Ιταλοτουρκικό πόλεμο με την υπογραφή της συνθήκη του Ouchy  της Λωζάννης, με όρο τα Δωδεκάνησα να επιστραφούν στην Τουρκία.
Στις 22 Δεκεμβρίου 1912 ο λαός της Ρόδου αποφασίζει να διακηρύξει στην Αγγλία την ελληνικότητα των νησιών και να διαδηλώσει. Αυτό εξόργισε τους Ιταλούς και ήταν η έναρξη της βίαιης συμπεριφοράς τους ενάντια στους Ροδίτες. Ο Στρατός κατεβάζει όλες τις ελληνικές σημαίες και σταματούν τις θρησκευτικές τελετές. Αυτή ήταν η αρχή μιας σειράς συγκρούσεων, συλλήψεων και απελάσεων. Το 1914 εκτοπίσθηκαν όλοι όσοι αναμίχθηκαν στην φιλελεύθερη αυτή κίνηση που είχε ξεκινήσει και ο δήμος πλέον απαρτίζεται από Ιταλούς. Τώρα πλέον η Ιταλία προσάρτησε πραξικοπηματικά τα νησιά και δεν τα παρέδωσε στην Τουρκία, αλλά θα τα υπερασπιζόταν για λογαριασμό της προσωρινά, επισφραγίζοντας το γεγονός με τη συνθήκη του Λονδίνου το 1915.

Στο μεταξύ μεσολαβεί ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος και με το τέλος του, ο λαός της Ρόδου αποφασίζει να εξεγερθεί για ακόμα μια φορά, αλλά τώρα μυστικά. Με επικεφαλής τη Μητρόπολη, πραγματοποιείται δημοψήφισμα σε όλο το νησί και συλλαλητήρια που ορίστηκαν για τις 7 Απριλίου 1919 μετά την τελετή της Αναστάσεως. Οι Ιταλικές αρχές δεν κατάφεραν να εμποδίσουν το συλλαλητήριο, παρά τις συλλήψεις, καταδιώξεις και διωγμούς, αντιθέτως με την αντίσταση των Ροδιτών, η Ιταλία αναγκάστηκε να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα εκτός της Ρόδου στην Ελλάδα στις 29 Ιουλίου 1919. Η τύχη της Ρόδου θα οριζόταν 5 χρόνια αργότερα με δημοψήφισμα.

Η Τουρκία χάνει τον πόλεμο και παραχωρεί τα νησιά στους Ιταλούς, οι οποίοι πλέον τα προσαρτούν επίσημα με τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923 και τα θεωρούν κτήση τους, όχι προσάρτηση, όχι αποικία. Τότε ξεκινάει η δεύτερη φάση της Ιταλικής κατοχής για τα νησιά, που βρίσκονται αντιμέτωπα πια με το σκληρό και βίαιο πρόσωπο των Ιταλών κατακτητών. 

Από το 1924 έως το 1936 διοικητής της Δωδεκανήσου τίθεται ο Mario Lago, άνθρωπος πολιτισμένος που προσπαθεί να κρατήσει τα προσχήματα. Αυτή του η στάση όμως δε βρίσκει σύμφωνο τον de Vecchi, ο οποίος θα τον διαδεχθεί στη διοίκηση το 1936. Έκτοτε άνθρωποι δικοί του ήλεγχαν όλο το νησί, η Ιταλική γλώσσα έγινε υποχρεωτική στα σχολεία, απαγορεύθηκε η φοίτηση αποφοίτων στα ελληνικά πανεπιστήμια, έλαβαν αυστηρά περιοριστικά μέτρα για τη γεωργία και έτσι άρχισε σιγά σιγά ο τέλειος εξιταλισμός και αφελληνισμός του λαού. 
 
Η δεύτερη φάση της Ιταλοκρατίας στη Ρόδο και τα Δωδεκάνησα, ήταν η  εποχή του φασισμού. Παρόλα αυτά επί Ιταλών, έγιναν πολλά έργα κοινής ωφέλειας όπως διάνοιξη δρόμων, ίδρυση μουσείων και αρχαιολογικής υπηρεσίας, εκκαθάριση του χώρου του κάστρου, τουριστική προβολή της Ρόδου κ.α. , αλλά οι κάτοικοι θεωρούνταν Ιταλοί υπήκοοι της Δωδεκανήσου, με κύριο μέλημα των αρχών τον αφελληνισμό τους. Αυτό το επιδίωκαν με επιβλητικές ιταλικές γιορτές, με μικτούς γάμους, με κατάργηση του ελληνικού τύπου κ.α.

Με την κήρυξη του  πολέμου το 1939, η Ρόδος βρίσκεται σε συναγερμό πολέμου και αν και αποκομμένη από τα νέα της υπόλοιπης Ελλάδας, συμπαραστεκόταν ηθικά στον ελληνισμό που αγωνιζόταν. Με την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα το 1941, κάποιοι από αυτούς εγκαταστάθηκαν και στη Ρόδο, οι οποίοι επικράτησαν των Ιταλών. Αυτό ήταν το τέλος της Ιταλικής κατοχής στα Δωδεκάνησα, τέλος βίαιο, απάνθρωπο που προκάλεσε τον οίκτο των ντόπιων, οι οποίοι προσπαθούσαν να το σταματήσουν παρά τα όσα είχαν υποφέρει από αυτούς. 


Πηγή: http://www.secretrhodes.gr/italokratia-sti-rodo-sinoptika/

Εκπομπή Αράβων στον ραδιοσταθμό "Στο Κόκκινο" ή παράνομη αδειοδότηση ραδιοφωνικού σταθμού;

Φίλος που μετέβαινε στην Θήβα από τον λεγόμενο παλιό δρόμο, μου μετέφερε την παρακάτω πληροφορία. Περί ώρας 10:30 κι ενώ βρισκόταν παράλληλα με τις Ερυθρές, πραγματοποιούσε αναζήτηση συχνοτήτων στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου του. Στη συχνότητα 105,5 άκουσε έκπληκτος μετάδοση στα Αράβικα συνοδευόμενη από Αράβικα τραγούδια. Στην οθόνη του ραδιοφώνου δεν εμφανιζόταν το όνομα του σταθμού όπως γίνεται στους υπόλοιπους κι έτσι δεν ήταν εφικτή η αναγνώρισή του. Αναζητήσαμε στο διαδίκτυο πληροφορίες για τις συχνότητες των ραδιοσταθμών τόσο στην Βοιωτία όσο και στην Αττική, καθώς δεν γνωρίζουμε από ποιο νομό έκανε λήψη σήματος. 
Στο νομό Βοιωτίας η συχνότητα αυτή δεν χρησιμοποιείται, καθώς από την 105 που είναι η ΕΡΑ Σπορ μέχρι την 106 που είναι το Ράδιο Δίστομο δεν υπάρχει άλλος σταθμός.
Στο νομό Αττικής όμως η συχνότητα αυτή αντιστοιχεί σε ραδιοφωνικό σταθμό εκμετάλευσης των γνωστών διεθνιστικών ανθελληνικών κύκλων. Είναι ο ραδιοσταθμός "στο κόκκινο" ο οποίος όπως επίσημα μας ενημερώνει η musicheaven σε αναφορά της στον σταθμό http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=Radio&op=Show&rid=124, έχει και διαδικτυακή παρουσία στην παρακάτω ιστοσελίδα http://left.gr/
Με μια γρήγορη ματιά στον ιστότοπο, ακόμα κι εκείνος που δεν είναι υποψιασμένος θα βρεθεί μπροστά στον συνήθη ύποπτο ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε μπροστά μας λοιπόν το εξής ερώτημα: Είναι ο ραδιοσταθμός του ΣΥΡΙΖΑ αυτός που δίνει βήμα σε εκπομπές Αράβων ή βρισκόμαστε μπροστά στο σκάνδαλο μη καταχωρημένης αδειοδότησης ραδιοσταθμού στα FM για το νομό Βοιωτίας; Αποκλείουμε το ενδεχόμενο ραδιοπειρατείας καθώς στα FM κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό στην εποχή μας.